دیدم غروبه اما

نه مثل هر غروبی

پهنای آسمونو

هرگز ندیده بودم

از غم به این شلوغی

دیدم که جاده خسته س

از این که عمری بسته س

اون ام تموم حرفاش

یا از هجوم بارون

یا از پلی شکسته س

اون ام تموم راهاش

یا انتها نداره

یا در میونه بسته س
 

من و غروب و جاده

رفتیم تا بی نهایت

از دست دوری راه

یکی نداشت شکایت

گم شدیم از غریبی

من و غروب و جاده

از بس هوا گرفته

از بس که غم زیاده

پر از غبار غم بود

هرجا نگاه میکردی

کی داشت خبر که یک روز

میری که بر نگردی
 

مسعود فردمنش - دفتر شعر برگ زردی در بهار